پس از جنگ جهانی اول، استفاده از خودرو رواج بسیاری پیدا کرد و استفاده از این وسیله نقلیه برای سفر و حمل کالا و رفت و آمد و … منجربه خسارات متعددی در رانندگی نیز گردید چراکه بیشتر خودروهای مورد استفاده در آن زمان از لحاظ ساختار و ایمنی بسیار خطرناک بودند. با وجود چنین اتفاقاتی رانندگان مجبور بودند هزینه‌های گزافی را در زمان تصادف برای تعمیر و جبران خسارات اتفاق افتاده پرداخت کنند. اولین بیمه خودرو در سال ۱۸۹۸ و بعد از ساخت اولین خودروی گازوئیلی در آمریکا صادر شد.
در ایران، قانون بیمه اجباری مسئولیت مدنی دارندگان وسیله نقلیه موتوری زمینی در قبال شخص ثالث که با نام بیمه شخص ثالث معروف است در ۲۹ دی ماه سال ۱۳۴۷ به تصویب رسید و بیمه گذاران این بیمه نامه می‌توانستند از پوشش‌های این بیمه نامه در مقابل خسارات وارد شده به اشخاص ثالث استفاده کنند.
با تاسیس بیمه مرکزی در سال ۱۳۵۰، این بیمه نامه در کنار بیمه بدنه یکی از زیر شاخه‌های بیمه های خودرو قرار گرفت و با تصویب قانون های مختلف به صورت یک بیمه نامه جامع و اجباری در ایران شد.